تبادل
لینک هوشمند
سرویس فرهنگ و هنر-وحید زاهد-
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و سلّم : هرچيزى چهرهاى دارد و چهره دين شـما نماز است.1
همت مردان جبهه در انجام دستورات شرع نورانیتی به آنان بخشیده بود که با یک نگاه می شد فهمید که دیگر آنان در این ظلمت کده نخواهند ماند.
در خاطرات شهید رجبعلی امینی می خوانیم: محال بود که برادر امینی هنگام اذان و نماز را از یاد ببرد. یک بار که همه در فکر انجام ماموریتی خطرناک بودیم و کسی حواسش به اذان نبود، دیدیم ماشینی که شهید امینی در آن بود، متوقف شد. ما هم ایستادیم. وقتی پرسیدیم: برادر اینجا جای خطرناکی است. چه موضوع مهمی پیش آمده که توقف کرده ای؟
جواب داد: کاری مهم تر از نماز هم سراغ دارید؟ مگر نمیدانید کسی که نماز را سبک بشمرد، از شفاعت ائمه بهره مند نمی شود؟ شما که شهادت را با آن همه عزت و بزرگی می خواهید ، معطل چه هستید؟ وضو بگیرید تا با هم نماز جماعت بخوانیم2
امام صادق عليه السلام در مورد فضیلت نماز اول وقت می فرمایند : فضيلت اوّل وقت (نـماز) بـر آخـر وقت ، همچون فضيلت آخرت بر دنياست3 و در حدیث دیگری می فرمایند: شيعيان ما را در سه چيز بيازماييد : در اوقات نمازشان ، كه چگونه بر آنها مواظبت مىكنند ؛ در اسرارشان ، كه چگونه آنها را از دشمنان ما حفظ مىكنند و در اموالشان ، كه چگونه با آن به برادران خود كمك مىكنند .4
در مورد شهید هاشم، همرزمش می گوید: در سایت چهار منطقه فکه بودیم. مرخصی گرفته بودم که به شهرستان بیایم. ماشینی که ما را به پشت جبهه منتقل می کرد، آماده حرکت بود. هاشم قلم و کاغذ به دست گرفته بود تا جواب نامه خوانواده اش را بنویسد. و من نامه را به سبز وار بیاورم. در همین هنگام، صدای اذان بلند شد. قلم و کاغذ را بر زمین گذاشت و بر خاست. گفتم هاشم بنویس. الان ماشین می رود.
گفت الان وقت نماز است. و در حالی که از من دور می شد ادامه داد به آن ها سلام برسان نماز واجب تره.
اینانند شیعیان مخلص اهل بیت که از خواب و خور آسایش در راه رضای خدا گذشته اند. مردانی که سجده های طولانی و ناله های شب، اراده پولادین نبرد را به آن ها داده است. بدرستی که :
نازپرورده تنعم نبرد راه به دوست عاشقی شیوه ی رندان بلا كش باشد
نماز در میدان نبرد قلب آنان را چنان جلایی داده بود که دیگر صدایی جز تکبیر و تهلیل نمی شنیدند. آنان نماز را بر تمام لذات های فانی دنیا بر گزیده بودند زیرا که لذت مناجات و نماز با پوست و گوشت آنان آمیخته شده بود.
در مورد شهید فتح الله پور همرزمش می گوید: نیرو های چند گردان که در یک پادگان گرد آمده بودند تا برای عملیات سازماندهی شوند. تعداد افراد خیلی زیاد بود. به طوریکه برای دریافت غذا باید ساعتها در صف می ایستادیم. من و عباس هم جزو همین نیروها بودیم. وقت شام بود. من و عباس برای دریافت غذا رفتیم و در صف ایستادیم. چیزی حدود دو ساعت گذشت. حسابی خسته و گرسنه شده بودیم. چیزی به انتهای صف نمانده بود. انتظار داشت به پایان می رسید که صدای اذان بلند شد. با شنیدن صدای اذان عباس رو به من کرد و گفت برویم وقت نماز است. گفتم: به نوبت ما چیزی نمانده، اگر برویم باید شب را گرسنه بمانیم. اما برای عباس هیچ چیز مهمتر از نماز جماعت اول وقت نبود. به هیچ قیمتی حاضر نمی شد نماز اول وقت را از دست بدهد. به اتفاق برای اقامه جماعت رفتیم و آن شب را گرسنه خوابیدیم.5
در طریقِ عشقبازی امن و آسایش بلاست
ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی
امام على عليه السلام می فرمایند رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلّم شام و غير شام را بر نماز مقدم نمىداشت و چون وقت نماز مىیرسيد ، گويى نه خانواده اى میشناسد و نه رفيق شفيقى6
آیا بعد از جنگ ما بر سیره شهدا باقی ماندیم؟ یا در فیلم هایمان نماز و صلوات را به سخره گرفتیم. در همایش ها و سمینار ها چقدر به نماز اهمیت دادیم. کی و کجا سمیناری را برای نماز به تاخیر انداخته ایم.آیا ما پیرو شهدا هستیم یا نه دنیا نیز مانند بسیاری ما را شکار کرد که فقط برای منافع از شهدا صحبت کنیم.
نظرات شما عزیزان: